Goed nieuws

Wat een bijzondere dag vandaag. Niks vermoedend reed ik naar huis vanuit het werk. Even langs de brievenbus om de medische keuring voor de verlening van het beginseltoestemming op de bus te doen. Zware periode op het werk dus blij dat ik naar huis toe kon gaan. Eenmaal geinstaleerd op de bank ging de huistelefoon. Ik herkende het nummer niet en op het moment dat ik wilde gaan opnemen ging hij over op de voicemail. Nog geen twee tellen later ging mijn (Hanneke) mobiel. Ik nam op met de gedachte dat het een verkoper zou zijn en hoorde de naam van Sonja Kranendonk. Zij werkt voor wereldkinderen maar is de tussen persoon van een ander land dus er ging ook heel snel door mijn hoofd dat wij misschien na moesten gaan denken over een ander land. Wat wij echt niet wilde want Thailand zat al helemaal in ons hart. Zij vroeg mij waar ik was en ik vertelde dat ik net thuis was gekomen van het werk. Zij gaf aan ook op de huistelefoon gebeld te hebben maar daar was ik dus net te laat. Ze vroeg mij ook of het uitkwam dat ze even belde. Ik antwoorde met: dat weet ik niet zo goed. Ligt eraan waar je voor belt. Toen vroeg ze of Rik ook thuis was en mijn hartslag steeg meteen. Zou het dan nu toch zover zijn?.... Ik vertelde dat hij werken was. Waarop zij zei: dan ga hem maar bellen want jullie zijn ouders geworden. Ik liet de telefoon uit mijn handen vallen en kon alleen maar huilen. Ongelooflijk! Ik kon niks zinnigs meer zeggen en herhaalde mezelf wel 5 minuten met de vraag: echt waar? is het echt waar? Ik kon het niet geloven. Ik vroeg haar vrij snel of ik nu moest beslissen of ik iets wilde weten of dat ik wilde wachten op Rik. Ik gaf aan dat Rik altijd gezegd heeft dat hij het samen wilde horen en zei gaf aan dat nu dan ook op deze manier te gaan doen. Ze hielp mij met wat ik nu kon gaan doen want ik kon zelf gewoon niet meer nadenken. Wat ik wel graag wilde weten was wanneer wij naar ons kindje toe konden gaan. Ze vertelde dat het februari zou gaan worden. Oef dat duurt nog lang maar wij hebben gewoon een kindje gekregen. Zo bijzonder, zo blij. Ik ben een knuffeltje van de kinderkamer gaan pakken en heb mijn schoenen aangedaan en ben naar Rik toegereden. Ik moet eerst zeker weten dat hij niet ondertussen al naar huis zou rijden dus ik heb hem nog gebeld. Wat was dat moeilijk om hem te spreken en het goede nieuws te weten en mezelf goed te houden om alleen maar te vragen hoe laat hij thuis zou zijn. Zo spannend. Daarna Jorissa aan de lijn gedaan want die voelde mij energie en drukte en werd dat daardoor ook en wilde natuurlijk mee. Waarom ook niet. Hond in de auto en gaan. Hoe ik daar nu precies gekomen ben weet ik niet meer alleen de muziek kan ik me nog herrinneren. Ik hoorde op de radio Nick en Simon met het numer: Welkom. Normaal zette ik dit liedje altijd af en nu zette ik hem keihard. Eenmaal bij Rik aangekomen belde ik hem op of hij naar buiten kon komen. Rik was stom verbaasd want hij was op het werk. Ik vertelde dat ik dat ook was. Hij kwam naar buiten en opende de deur en bleef daar staan en vroeg wat er was. Ik stelde voor dat hij even kwam zitten maar hij gaf aan druk te zijn. Nogmaals verzocht om te gaan zitten. Hij stapte in en ik vroeg of we ergens rustig konden praten. (zaten in de auto op een industrie terrein) Ik reed de auto twee honderd meter verder. (daar was het het een stuk rustiger haha) Tja je doet gekke dingen op zo'n moment. Ik pakte het knuffeltje en gaf deze aan Rik en vertelde hem dat hij vader was geworden. Rik versteende helemaal. Hij kon het niet geloven en ook niks uitbrengen. Ik heb het een paar keer moeten herhalen en gaf aan dat ik hem op kwam halen en dat wij naar huis gingen. Het was nog steeds niet aangekomen en hij vertelde dat hij niet naar huis kon omdat het heel erg druk was. Ik zei: maar wij horen zo of we een zoontje of dochter hebben gekregen en hoe oud enz. En toen viel daar de boodschap ineens. Hij stapte de auto uit en rende naar binnen en kwam meteen weer terug om mee naar huis te gaan. Wij reden terug naar Beuningen en kwamen onderweg een ooievaar tegen. Hoe bizar. Wij zijn champagne gaan halen en ik had met Sonja afgesproken dat wij het voorstel dan via de mail zouden krijgen. Wij zijn samen op de kinderkamer gaan zitten en hebben tegelijk het voorstel bekeken en daar kwamen de tranen en het besef dat wij ouders waren geworden van een ontzettend knappe zoon genaamd Adisorn. Wauw. Fantastisch. Onwerkelijk, ongelooflijk maar toch echt waar. Het klopte ook meteen. Het voelde zo goed. Onze zoon. Hier hadden wij jaren op gewacht en wat word het beloond. Zo'n mooi mannetje. Daarna zijn wij onze theelabletjes gaan pakken die wij al een hele tijd hadden liggen om onze ouders mee te verrassen. 

Wij gingen als eerste naar oma Carla. Ik (Hanneke) zou samen met mama naar de yoga gaan en ik zou haar ophalen. Toen ik ineens aankwam met Rik en Jorissa had ze nog niks door. Totdat ik een grote lach op mijn gezicht had en mama vroeg: ben je gebeld... Ik zei: misschien. Ze werd steeds zenuwachtiger. We gaven haar het kaartje met het theezakje met het labeltje eraan of ze oma wilde worden. Ze was helemaal verrast, ontroerd en zag het ook totaal niet aakomen. Wat was ze blij. Wij lieten Adisorn zien en ze was ook helemaal verkocht. Daarna wilde wij doorgaan naar de ouders van Rik maar de moeder van Rik was niet thuis dus zijn wij eerst langs Marieke en Alfred, Isa en Evi gereden. Marieke was ziek dus dacht dat we op zieke bezoek kwamen. Maar wij kwamen met goed nieuws. Ook zij waren heel blij met hun toekomstige neefje. Isa sprak meteen een filmpje in voor Adisorn. Marieke en Alfred waren meteen trotste oom en tante. Daarna was de moeder van Rik inmiddels ook thuis. Ze hadden geen idee wat we kwamen doen maar vonden het wel raar dat we zo laat nog kwamen. Rieky was helemaal in tranen toen ze het kaartje met het theezakje opende. Heel mooi. Ook Geert was heel blij en vond het heel mooi. Ook trotse opa en oma bij het zien van de foto. Daarna zijn we naar huis gegaan en waren ontzettend moe en hyper tegelijkertijd. Wat waren wij blij. Zo gelukkig.